martes, 31 de octubre de 2017

viernes, 27 de octubre de 2017

"La hechicera"

En un pueblo había un niño que se llamaba Matías. Sus padres le habían contado una leyenda sobre una meiga que vivía en el bosque, vestía de negro; su pelo era largo y rizado, y tenía unos grandes ojos verdes.
Decían que hacía hechizos contra la gente del pueblo, para que se estropeasen sus cosechas y perdiesen sus animales.
Todos la temían y la evitaban para que no les lanzase un conjuro. 

Un día, sin hacer caso, el crío se adentró en el bosque y la vio; quiso correr pero  no pudo, sus pies se hundieron en la tierra... La meiga lo convirtió en árbol: ¡Ese fue su castigo por no obedecer!

Niko

jueves, 26 de octubre de 2017

"Que ben o pasei!"

O curso pasado, como pasei curso, a miña nai levoume ao cine. Eu elixín "O pirata na busca do tesouro".

O protagonista chamábase Antón. Tiña un loro, así como un parche nun dos seus ollos. 
Foi a unha illa a buscar o que quería. Alí atopou diñeiro, xoias... Colleuno e levouno para o seu barco.

O problema foi que outra nave se acercou para roubalo. Loitaron e loitaron, ata que o outro pirata afogou no mar. Antón quedou con todo!

Murillo

"A Santa Compaña, según os nosos avós"

Non presenciou nada pero é verdade que recorda que na aldea falaban moito dela.

Sempre lle advertían que se ía por un camiño e atopábaa, tiñan que se apartar tirándose de espaldas, aínda que fose unha silveira; pero nunca cortarlle o paso porque che podían pegar ou levar a rastro.

Oíu varios casos, nunha ocasión seu pai ía no cabalo e, cando pasou ao lado cemiterio, viu unha luz; o animal púxose nervioso e decidiu dar volta. Ao día seguinte morrera un da parroquia.
Noutra, estaban esfollando no verán e xa estaba chegando a noite, viron luces por encima do valado do atrio, deixaron todo e entraron na casa: outro veciño morreu...

El dime que daquela se tomaba pan de centeno, que tiña unha semente de cor negra alucinóxena...

Manuel

Me cuenta mi abuela que, cuando su abuelo estaba enfermo, fue a visitarlo al pueblo.
Al llegar a la casa familiar, todos estaban muy tristes; para despejarse, dio un paseo hasta la iglesia.
Por el camino escuchó una serie de cánticos y se acercó a ver qué era.

De pronto notó frío y un olor muy fuerte a vela quemada; se escondió detrás de unos arbustos y pudo contemplar una romería fantasmal: llevaban una vela y se dirigían a casa de su abuela.
Los siguió y al llegar allí vio como se acercaban a la cama y como de la nada, en una nube de humo desaparecían.
A la mañana siguiente su abuelo murió.

Niko  
 

miércoles, 25 de octubre de 2017

"A bruxa e a meiga"

Erase unha vez unha meiga que era moi mala. Ía aos restaurantes, enfeitzaba ás persoas... Unha bruxa pasaba por alí e viuno, entón quitoulles a maldición. 

Mentres tanto, a outra facía unha poción e ía buscar máis ingredientes. A bruxa aproveitou para tirarlle todo ao lixo.

Atopáronse as dúas, víronse as caras e loitaron. A boa tiña unha pócima para que as persoas fosen boas, lanzoulla e a outra volveuse moi riquiña. 

Darío

martes, 24 de octubre de 2017

"Os nosos comunicadores"






"Unha meiga triangular"

Como vedes, é triangular co pelo curto. Guapa, con ollos azuis e mans moi grandes, loura con mechóns, de cara branca e corpo vermello.

Por se ten sede, leva unha botella pegada á súa man.

Leva unha variña moi pero que moi grande de cor amarela.

É moi mala: Cómese aos nenos e quédase coa súa casa!
 
Todo o que desexa consígueo.

Iria

"Zumbeira"

Esta meiga ten vinte mil anos.
É baixiña e moi regordeta, o pelo negro; os seus pés teñen verrugas (igual que na súa cara) cos picores que supón, follas, uñas verdes e grandes... 

Vístese, entre outros modelos, cun gorro puntiagudo de cor violeta e negro, cunha camiseta longa e lila e uns zapatos verdes.

O seu carácter é moi bo, intelixente, un pouco chistosa e agradable, fala moitísimo: Deixa cansa a unha persoa!

O que máis lle gusta é ler, e vivir nunha enorme seta situada nunha árbore e que ten forma dun pico.

Ten gatos negros e ratas pequenas (como se fosen un hámster).

Sempre está con outras meigas de cháchara.

Mario

"Pakunatas"

Esta meiga robótica tiene un  nombre rarísimo.

Cuando ve una tienda de ropa, no se le ocurre otra cosa que comprar todo lo que le gusta: ¡No da para más!
Se dedica a guardar en un saco a niños hasta Navidad para que no les lleven regalos. Los pequeños estaban muy preocupados y sus madres tristísimas.
La policía siempre la buscaba, pero nada. Hasta que un niño consiguió hacer un hueco en el saco y logró ver todo el camino hasta la casa donde los ocultaba. El problema es que había otras meigas, cuidadoras, que evitaban las escapadas... ¡Hasta llegar las fiestas! Los dejaba donde los había cogido.

Christian

"Marta, la meiga"

Es fea, alta, gorda. Tiene un grano en la nariz que casi es más grande que su cabeza; calva, con unos ojos enanitos y negros.

Suele ponerse una camiseta de color azul, unos pantalones rojos y rosas, unos calcetines de payaso y unos zapatos de tacón amarillos.

No ayuda a nadie, no se esfuerza... Pero es peleona.

Le encanta matar a la gente, maltratar, insultar, hacer trampas, ser la protagonista en todo, así como las pociones mágicas.
Odia las fotos y las fiestas, a no ser que las prepare ella.

Como poderes: hipnotizar, hacer aparecer y desaparecer objetos, echar hielo y fuego por su boca; y conjuros, como el mal de ojo.

Ana Pereira

"Una bruja extraña"

Había una vez una bruja que se llamaba Eriquect. Le gustaba inventar hechizos, asustar y niños y comer electricidad: ¡Estaba media loca!

Un día, en su cueva, aparecieron dos cazadores, salió y los embrujó con un hechizo de los peores: te hacías más pequeño hasta llegar a ser enano.
 
Al cabo de varias horas, apareció un niño, lo asustó y se desmayó. Aprovechó para coger su espíritu y hacerse más poderosa.
 
Ya en el pueblo, todo el mundo en casa, con la puerta cerrada, para que no matase a nadie más. Si no lo hacía, su fuerza disminuía tremendamente, hasta acabar muriendo.
 
Piero

"Unha boneca moi rara"

Unha nena chamada Lili tiña unha boneca que era máxica, ela non o sabía.
Sempre polas noites ía ver as estrelas soa. Gustáballe moito visitar campos, para correr e saltar.

Certo día levantouse pola noite para beber un vaso de auga; ía camiñando polo pasillo ata que, de súpeto, pisou algo: A boneca!
Preguntouse que facía o xoguete alí, colleuno e levouno para a habitación.
Á mañá seguinte, pensando niso, cría que era un soño.

Esa noite tamén pasou o mesmo, encontrouna saltando pola fiestra. Non entendía como podía facelo? 

Contoullo aos seus pais e eles pensaron que a nena tiña moita imaxinación, pero aquela noite descubriron que era verdade: a maxia daquel obxecto que paseaba soa, pero sempre volvía porque quería moito á súa dona.

Laura

lunes, 23 de octubre de 2017

"Meiga Destructor Bot"

Es de titanio, pero un poco humana; puede hacer que la gente se le acerque. Utiliza su ojo negro para que no puedan escapar; su magia para matarlas; usa algunos de sus órganos para los hechizos; y saca armas de su interior para destruirlos.

Tiene un sombrero rojo que crea wifi; así siempre tendrá conexión cuando la necesite.

Le gustan los murciélagos, come restos de animales muertos, así como patatas fritas...; el miedo, la oscuridad y los videojuegos.

Luis

"A meiga bailarina"

O seu nome verdadeiro é Balsina. 
Alta, cos ollos grandes e azuis de cor ceo, nariz ancho, boca longa e orellas puntiagudas, así como o seu pelo louro.
Viste moi moderno, con vestidos de cores escuras, zapatos vermellos, e sempre ten que levar o seu sombreiro.

Mala e moi feiticeira.

Encántalle bailar. Se alguén non o fai, o seu feitizo é obrigalo a bailar toda a súa vida...

Ana dos Santos

"Descrición dunha meiga"

Fea, con los ojos azules, los dientes amarillos y el pelo verde cloaca.
Viste de gorro puntiagudo, un collar de plata, vestido negro con bolas grises y babuchas negras.

Mala, traviesa, desordenada, faltona, sucia, débil, revoltosa... E inteligente.

Le gusta faltarle al respeto a la gente, hacer trampas, ver la tele, comer hasta hartar y los hechizos: fuego, agua, rayos...
Disfruta volando.

Daniel

É como unha bruxa, ten un gran nariz, ollos saltóns de distintas cores, na boca fáltanlle dentes.
Viste caperucha marrón, leva capa e unha saia moi longa e sempre de cores tristes.

É como unha persoa normal, mais está todos os días enfadada, con moito mal xenio, envexosa e maléfica.

Encántalle facer feitizos, meigallos, comunicarse co demo e o mal de ollo.

Manuel 

A meiga cartuxeira adiviña o futuro cas súas cartas.
Leva un pano morado na cabeza, unha blusa verde e uns zapatos brancos; nalgunhas ocasións  viste de negro cun pano vermello.

Os xoves xúntase con outras para facer pócimas entre todas e conxuros para o mal.

Lola 

Aunque delgada y alta, tiene aspecto de anciana. Tiene los ojos pintados de negro; pelo largo, ondulado y rojo; nariz pequeña, labios rojos como una fresa y cara de malvada.
Lleva vestido largo y verde, una capa con capucha, un colgante brillante y otro plateado en su cabeza.

Se alimenta con potajes de cerebros de murciélagos, ojos de sapo, orejas cocidas de rata y lengua de lagarto.

Es buena con los animales pero mala con las personas; sobre todo, le gusta hechizar a los chicos jóvenes. Por ello, vive cerca de los ríos y riachuelos; posee una voz muy bonita que los hipnotiza haciendo que se metan en el agua para ahogarse.

Antía

A meiga é unha bruxa mala, xoven e co pelo longo de cor verde.

Pode facer calquera cousa: voar nun disco con dous escapes polos que sae lume, facer piruetas no aire sen caer ao chan.
Tamén ten unha poción máxica, que fai co vómito dunha babosa e co rocío dunha telaraña, e que lle permite viaxar no tempo, pousar no ceo e falar todos os idiomas.

David López 

Na miña terra din que as meigas son unhas mulleres que fan feitizos. Poden malas ou boas.

As súas pocións son de ósos de animal e restos de comida, e serven para botar mal de ollo.

Para protexernos, hai que ter unha ferradura na casa, un dente de allos e morcegos vivos na porta.

Cre vostede nelas?

Carlos 

É unha bruxa que fai conxuros malvados.

Estas estrañas persoas son así: feas, con poucos dentes, verrugas, uñas longas e afiadas.
Visten roupa antiga de feiteceiras.
Malvadas, temibles e terroríficas.
Gústalles roubar rapaces, elaborar pócimas, mandar mal de ollo, os feitizos, e certos días: San Xoán, Samaín...   
O seu caldeiro é moi representativo para elas. Viaxan polas cidades cunha escoba antiga.
Pódense espantar con allo.

Iker 

Florencia tiene la nariz muy grande, la boca en forma de círculo, los ojos azul verdosos, las orejas normales, el pelo de color lila. Es delgada, alta y con los pies pequeños.
Muy presumida, le gustan: los vestidos rotos, pantalones cortos, y diademas con lazos.

Bastante tontita, se enfada sin más y está siempre sola.

Trabaja hechizando a la gente para que desaparezcan.

Sarah 

Había unha vez unha meiga chamada Maruxa, que vivía no monte, lonxe do pobo. Non tiña ningún amigo.
Os veciños chamábana bruxa, feiticeira, "a muller das pócimas". Rexeitaban dela porque dicían que roubaba nenos; por tal motivo, un día foron prendela, pero na súa cova só atoparon un vestido negro tirado no chan e un frasco baleiro que poñía "pócima para desaparecer".
 
Murillo
 

 

viernes, 20 de octubre de 2017

"A meiga robótica Dorothy"

Esta meiga vive en China.

Ela ten aspecto de robot co pelo loiro, ollos azuis e un sorriso feiticeiro. Ten un altavoz no peito, cables, botóns de cores cos que fai trucos e parafusos.

Desprázase coas rodas que ten nos pés e vai dun restaurante a outro buscando xente. Disfrázase de camareira para que a xente non a recoñeza.

É moi simpática e coa súa risa hipnotiza a todo aquel que a escoita, e non poden parar de rir ata que desaparece.Gústalle moito ver á xente tan contenta. Prefire rir que falar!

Escóndese nun almacén vello e alí vive xunto con outros aparellos antigos.

Ariana

viernes, 13 de octubre de 2017

"Bajada de pantalones"

Sebastián estaba en el patio de su colegio cuando Pepe lo cogió desprevenido, ¡zaska! Pantalones para abajo.
Sus compañeros estaban tronchándose de risa, al niño le dio una vergüenza terrible.
Los posteriores días siguieron burlándose de él. lo pasaba fatal, todos seguían detrás.

Después Sebastián se chivó al profesor, no le quedaba otra, y tal furia le dio que es mejor no mencionar el castigo que le puso para su propia vergüenza. Eso sí, se dio cuenta que no tenía que haberlo hecho.

NO LE HAGAS A NADIE
LO QUE NO TE GUSTA
QUE TE HAGAN A TI.

Manuel


"Vaia susto!"

Era un día de verán dos anos 30 ou 40 nunha provincia galega. Xoán viña de volta para casa dunha verbena preto da súa aldea. Era noite pecha e, como ía un pouco tarde, decidiu atallar por un camiño ao lado do cemiterio. De súpeto, oíu un ruído, asustouse e agachouse detrás dunha árbore para ver o que pasaba.
Cal foi a súa sorpresa cando viu unha procesión de ánimas, ía moita xente con velas acesas. Estaba coa boca aberta!
Empezou a correr como un tolo, chegou a casa, abriu a porta, meteuse na cama e tapouse coas mantas, quedou durmido.
Á mañá seguinte espertou, non llo contou a ninguén, estaba un pouco confuso polo que vira a noite anterior. Era verdade ou fora a súa imaxinación?
Tiña medo que a procesión pasase pola súa porta.

Sarah

"Lucas e a Santa Compaña"

Tiña dez anos. Era louro e co pelo longo, a súa cara un pouco redonda; nin moi alto nin moi gordo.

Un día, a súa nai explicoulle o que era a Santa Compaña e colleu medo por si atopábase algunha vez con eles.

Cando chegou Halloween, viu unha meiga que facía moitos conxuros na súa pota, cunha acabeza ao seu lado e unha ra vermella e laranxa.
Esa noite, ás doce, contemplou pola fiestra da súa habitación uns rapaces de capa branca e mortos, con luces na man e unha cruz ao seu lado.

Xa de día, todo acabdo..., levou unha alegría porque xa non pasarían máis mortos por alí.

Mario

"Un adolescente desastroso"

Había una  vez un chico muy torpe; por ejemplo, cogía un libro, tropezaba con un bote y le salía disparado cayéndole sobre su cabeza.

Otra vez estaba en clase, un poco despistado, con la libreta equivocada, por lo que le mandaron coger otra; pero, por donde pasaba, había hojas de papel, lápices, carpetas y tantas cosas que casi le hacen resbalar. El no haber caído sorprendió a todos.

De camino a casa, fue pensando en cómo evitar lo que le pasaba diariamente: iría acumulando los errores pasados para no cometerlos en el futuro.

Iker

"Una promesa"

Una vez en el colegio, Marcos está jugando solo en el recreo y se le acercan unas compañeras y le preguntan si les deja los apuntes del examen de Inglés; aceptó a cambio de que fueran  ajugar con él.
Pasado el control, la soledad le volvió a acompañar: ¡Se habían aprovechado alguien!

LAS PROMESAS SIEMPRE HAY QUE CUMPLIRLAS.

Ana Pereira

"Julián"

Es un niño que vive en una pequeña aldea, con sus padres y su hermano de tres años.

Muy atrevido; para ir al colegio, tiene que cruzar un oscuro bosque del que todos dicen que es peligroso, ya que hay muchas serpientes. ¡A él no le importa!

Lo que no saben es que tiene un truco: como es muy rápido, lo cruza tan deprisa que es imposible verlo. De ahí que sus compañeros de clase le pusieran el mote de "el niño invisible".

Niko

"O neno e o boneco"

Era unha vez un neo que tiña un boneco que atopara na rúa.
Un día foi á praia e alí viu como unha rapaza estaba a xogar cun grupo de nenos, e alá foi.
- Podo xogar convosco?
- Se queres, si.
Estiveron xogando un bo anaco ata que Lois lles dixo: Eu teño que marchar, vémonos mañá?
E quedaron naquel lugar.

Volveu á praia e había unha nena que choraba moito e preguntoulle por que. Perdera o seu xoguete preferido e non o encontraba.
Entón el marchou para a súa casa, colleu un peluche e doullo, coa ledicia de todos.

Carlos 

jueves, 12 de octubre de 2017

"El tesoro"

En un pueblo de A Coruña llamado Lira, había un grupo de niños que andaban siempre juntos.

Jorge, Sara y María paseaban por el puerto hasta que se encontraron una nota en la que había dibujado un "mapa del tesoro". Así que decidieron investigar.

Al día siguiente fueron a la playa a buscar pistas, y allí se encontraron a Pepe el marinero:
- Hola, tío. 
- Hola, Sara, ¿en qué os puedo ayudar?
- En el puerto hemos encontrado esta nota.
- ¿Sabes algo de ella?
- No, lo siento.
- Gracias.

Los niños siguieron buscando pistas, le fueron a preguntar al socorrista:
- Hola, Pedro.
- ¿Qué tal estáis?
- Bien, pero venimos a preguntarte algo.
- ¿Qué me queréis preguntar?
- ¿Sabes algo de esta nota?
- No, sólo reconozco el símbolo dibujado.
- ¿Cuál?
- El de la izquierda.
- ¡Ah, sí! No nos habíamos fijado.
- ¿Sabes qué significa?
- No, pero lo he visto en el hospital. 
- Gracias, nos has ayudado mucho.

Se dirigen al hospital para la última prueba. Llegaron y fueron a recepción a preguntar. La recepcionista les dijo que dicho símbolo estaba en la tercera planta, puerta 305, en la sala de espera.
Fueron corriendo y, al llegar, la sala estaba ocupada por unos niños enfermos que habían descubierto el tesoro. Marcharon muy contentos.

Ana dos Santos

"Un paseo inquietante"

Había una vez una leyenda sobre la Santa Compaña: decían en las aldeas que los muertos se levantaban a las cinco de la mañana a pasear.

Con semejante temor, la gente se levantó, desayunó, fueron con los hijos al parque, comieron y cenaron... Al acabar se fueron a dormir y cerraron las puertas con pestillo para que no entrasen.

Ya, a su hora, los muertos se levantaron y empezaron a andar por las calles. Todo el mundo tenía mucho miedo, tanto de ellos como de lo que les podían hacer...
De repente aparecieron, querían ser amigos... Por su aspecto no se les acercaba nadie y, por ello, estuvieron muy tristes: ¡Sólo podían ser amigos entre ellos!

Piero

"Delfina"

Es una niña de ocho años que adora a los caballos; tiene uno: Quira.
Su padre David piensa que se va a caer, pero ella lleva casco. Su madre Ana siempre la está apoyando.
María, su amiga del alma, le ayuda a montar continuamente. A Atomi, su mejor amigo, le gusta entrenarla.
Es tan buena montando que ya ha ganado siete concursos; quizá sea la mejor de las categorías: ¡Van  a explotar todos de alegría!

Inés

"Aviso"

Un día estaba comendo churrasco cos meus pais. De súpeto, mordín e rompeume unha moa á metade por culpa dun óso.

Eles non se enteraron e berrei: Quedei sen unha moa!
Asustáronse tanto que tivemos que avisar ao dentista á hora de xantar. Estaba moi lonxe e chamámolo por teléfono.
Meu pai marcou o número e faleille eu:
- Ola, señor dentista, comendo partinme unha moa, cando ma podería arranxar?
Contestoume:
- Vente rápida para aquí, arranxarémola enseguida!

Así foi, saímos de casa pitando, tardamos unha hora en chegar pero valeu a pena: Volvo a ter a miña moa!

Ariana

"Una excursión divertida"

En fin de curso fuimos de excursión a una granja. Yo estaba muy nerviosa por ir y por ver a mis amig@s.

En el autobús estuvimos cantando muchas canciones, pero hacíamos mucho alboroto y molestábamos al conductor.

Cuando llegamos, nos bajamos y jugamos muchísimo; pero, de repente, una vaca se acercó a nosotros y nos empezó a seguir muy deprisa. Nos escapamos tan rápido como pudimos y nos subimos al autobús. Al no vernos, el animal decidió marcharse.

El profesor nos contó para ver si estábamos todos, pero resulta que faltaba uno: ¡Se había subido a un árbol!
Al verlo, nos partimos de risa.
El profesor le ayudó a bajar y nuestro compañero exclamó:
¡No tiene gracia!

Ariana

Hoy he ido de excursión con el colegio a la presa de Cecebre para ver el embalse, pero pasó algo muy triste.

Todo empezó cuando bajamos del autobús con nuestras mochilas, muy alegres, y apareció de repente una vaca a toda velocidad que se llevó por delante a uno de mis compañeros, que fue atendido por un médico.
Cuando se recuperó, pasamos el resto del día en el campo haciendo juegos varios: cartas, escondite, fútbol, pilla-pilla, scrabble...

Lo peor es que apareció de nuevo el animal; el herido le cogió tanto miedo que se pasó el resto del tiempo subido a un árbol.

Manuel 

Una vez los profesores de cuarto decidieron hacer una excursión para que los niños pudiesen ver animales: irían a una granja.
Al enterarse, todos se pusieron muy felices, menos Jorge, que tenía mucho miedo: nunca había visto animales en libertad que no fuesen perros o gatos.

En el autobús, el aludido se estaba mordiendo las uñas de ansiedad y cerrando muy fuerte los ojos.

Ya habían llegado. ¡Qué chulo! Se acercaron a un grupo de vacas, pero había una muy peculiar: blanca, con manchas negras y con pequeños cuernos; parecía muy amistosa porque hacía "¡Muuuuuuu!", como saludando.
Cuando escucharon gritar a Jorge desde un árbol gritando: "¡Cuidado, chicos, es un toro!  ¡Yo no pienso bajar de aquí hasta que se vaya!", todos se partían de risa, hasta los profesores...

Ya de regreso, aprendió la diferencia entre un toro y una vaca.

Iker

En una ocasión, mis amigos y yo fuimos de excursión a ver unas vacas. Nos montamos en un autobús azul, muy grande, pero los asientos eran incómodos.

Llegamos, vimos una vaca con una campana que hacía un ruido muy raro: "Tic - tac, tic - tac".
Fuimos a preguntar al profesor y me preguntó: "¿No es tu reloj?".
Efectivamente, era así, por lo que les pedí disculpas. por las molestias...

Mario 

Erase una vez unos niños que iban a ir a una escuela de música. Cogieron el autobús y se marcharon.

En el medio del camino, tuvieron que bajar porque tenían hambre. Al acabar de comer, empezaron a correr; una niña se encontró con un toro y, tras quedarse quieta, empezó a correr para subirse a un árbol.
El resto se subió al vehículo y continuaron su camino; hasta que una compañera  se acordó de lo ocurrido... La profesora decidió volver para buscar a la "trepadora", a la que no le había ocurrido nada.

Sarah 
   

martes, 10 de octubre de 2017

"Nuestras anécdotas"

En 2.014 caí por un caminito de rocas y me hice una brecha en la barbilla; si no llega a estar una amiga allí, me quedaría en aquel lugar.
Ella llamó a mis padres y me llevaron al médico. Tuve que ir en los hombros de mi padre, me pusieron un trapo en la cabeza para que no sangrara.
Me pusieron tres puntos.
Fui a casa, a jugar a la consola, y con la esperanza de volver a ese río.

Daniel


Un domingo estábamos mi madre, mi hermana y yo viendo viendo videos de Martina, mi hermana, que estaba riéndose en uno de ellos. Aparecía un paquete de toallitas abiertas y mi madre me dijo: Cierra las toallitas.
Resulta que en realidad estaban cerradas y yo, extrañadamente, dije que no era necesario.
Volviendo a ver la grabación otra vez, estaban abiertas.
Después de un ratito en silencio nos miramos y nos partimos de risa. ¡Ja, ja, ja!

Ariana 

Un día collín ao meu canario para cortarlle as uñas e miña nai ía limpar a gaiola.
Non nos demos conta e tiñamos a fiestra da cociña aberta, escapou voando e non volveu.

Laura 

Cando era pequena, fun cos meus tíos a unha praia con olas xigantes máis grandes que eu.
Á miña nai levouna rodando unha e, cando chegou á beira, non era capaz de se levantar da risa que lle deu.
Todos ríamos, pero o meu curmán non se enterou de que pasara porque estaba durmindo.

Antía 

Una tarde mi hermano y yo fuimos a un partido de fútbol.
Cuando acabó, quise pedirle los autógrafos: Eran jugadores del Fabril. Les di mi mochila para que la firmaran, sin darme cuenta que llevaba mi bocadillo, y allá se fue...
Tenía miedo de que se lo comieran, porque me quedé con  mi hermano en las gradas; al traérmela, vi que el bocadillo seguía ahí... Y además la mochila estaba firmada.
¡Qué contento me puse!

Carlos

Erase una vez una perrita que era muy traviesa.
Una vez compraron una tarta y la dejaron encima de la mesa.
La muy lista se subió a la mesa con ayuda de una silla, comió todo menos la base porque vinieron los dueños. Le dieron un cachete, y el animal pensó: "Lo hay que repetir".

Darío

Cuando era pequeña, hacía muchas travesuras: lanzaba cedés por la ventana...
Un día estaba en la cocina jugando y la lavadora abierta; quería saber lo que había dentro y me metí, mi madre agarrándome por los pies y tirando, pero no podía sacarme.

Ana Pereira  

Estaba en casa tranquilo, me tocó ir a la cama, me fui a lavar los dientes y confundí la crema de afeitar con la pasta de dientes: la boca me sabía fatal. ¡Qué asco!

Christian  

Mi hermano y mi prima fueron al parque; luego a casa de su bisabuela y continuaron con una visitaa casa de nuestra abuela.
La pequeña, sin que nadie la viese, se metió en la bañera con toda la ropa, incluyendo los tenis: se reía un montín y chapoteaba.
Los mayores a gritos para sacarla.

Mario 

Ayer un niño de Sexto estaba jugando al fútbol, me dio un balonazo y me dijo: "¡Hombre, gracias!".
No me hizo ninguna gracia, tuve que ir al baño a echarme agua porque me dolía mucho.

Sarah 

Hace años, en la fiesta del Burgo, me perdí. Iba paseando con mis padres y con  mi hermano, no me di cuenta que ellos habían parado y seguí andando. Ya había caminado unos metros cuando vi que estaba solo, me puse nervioso y empecé a llorar.
Vi a la madre de un amigo y le dije que los buscase, pero aparecieron en ese momento.   

Diego

Miña nai, con cinco anos, foise de excursión cos meus avós. Ian pasar o día enteiro de viaxe, cruzando a fronteira de Uruguay a Brasil.
Nun momento dado, pasando por unha ponte, o autobús empezou a inclinarse á dereita, ata caer á río.
O meu avó abriu as fiestras  e comezou a axudar á saída dos viaxeiros, máis cando se estaba enchendo de auga á vez que se afundía.
Todo o mundo tiña medo, algúns choraban. Ao final, salváronse.

Piero 

Hace dos meses, fui a Brasil de vacaciones. 
Uno de los días fui a la piscina y llevé un montón de cromos de Pokemon; mientras me bañaba, los dejé encima de la toalla y, cuando salí, ya no estaban.
Miré a mi alrededor y vi un grupo de niños jugando con ellos. Los habían cogido sin mi permiso. Después de hablar con ellos y ver que les habían gustado y que estaban muy felices, le dije a mi madre que se los iba a regalar.

Murillo  
 

sábado, 7 de octubre de 2017

"Alienígenas famosos"

Había una vez tres alienígenas viajando por la Galaxia.
Un día, estando cerca de la Tierra, su nave se quedó sin combustible; los tres amigos salieron de ella saltando por la ventanilla, cayendo en Galicia, junto al lado de un puesto de videojuegos.
Los dueños, al verlos, quedaron con la boca abierta del asombro ya que eran de color verde, con tres ojos, orejas pequeñitas y con antenas, pelo azul, y con seis brazos.
Vestían con trajes marrones.

Entablaron amistad y los llevaron a un museo, donde les hicieron fotos para luego pintar un cuadro al que llamaron "Los extraños". 

Se hicieron muy famosos y, después de muchos años, no quisieron volver a su planeta de origen.

Antía

viernes, 6 de octubre de 2017

"El misterio de Daisy"

En un lugar desconocido, el rey extraterrestre llamado Sacarino vivía en un lujoso castillo de metal con su mujer Daisy, su sirviente Kanata y la población.

Un día la reina desapareció, su marido la buscó por todas partes pero no la encontró.

Entonces, cogió el finalizador, una nave gigante, y se fue a la Tierra, donde estaba encerrada en una cárcel.

Trató de entrar y un guardia le dijo: "Está prohibido que entren extraterrestres en este sitio".
Hizo lo que nadie de allí esperaba: La cogió y se teletransportó.

Ana Pereira


"Tim"

Era un extraterrestre, bajo, con ojos saltones, sin pelo, de color azul, con dos dedos en cada mano, la parte superior de la cabeza muy grande y la inferior muy pequeña.

Le gustaba comer, leer y escribir, los animales, la vegetación y, por supuesto, jugar.

Era bueno, sociable, amigable, gracioso, comprador y glotón.

En su cumpleaños se quedó dormido. Soñó que se convertía en aventurero y, al despertarse, apareció en una habitación vacía, en cuyo suelo estaba el cubo de Rubik y lo cambió de forma.
Pasó de repente que estaba en un desierto y pensó que tenía poderes esa figura geométrica; pero no era así: ¡Eran los suyos desarrollándose!

Lo movió mucho para ir a casa, no sabía que el objeto se descolocaría y no conseguiría nada: al instante se alarmó. No tenía escapatoria. 
Siguió girándolo y tuvo un límite: apareció una puerta, la pasó y vio a sus amigos y familiares. Le contaron que ese era su regalo: cómo controlar sus poderes.

Iker

"La tristeza de los extraterrestres"

Hace muchísimo tiempo, después de los dinosaurios, un grupo de extraterrestres llegaron a la Tierra para: conocerla, explorarla e investigarla.

Con el paso del tiempo los alienígenas quedaron impresionados de su belleza; así que alguno decidió a quedarse vivir en ella, mientras que otros volvieron a su planeta.

Aprendieron a convivir con los terrestres, donde todos enseñaron y aprendieron las costumbres de unos y de los otros.

Un buen día apareció una nave, les dijeron que tenían que regresar; si no, se convertirían en humanos.

Tuvieron que volver ¡MUY TRISTES"!, porque querían estar aquí.

Ana dos Santos

"Un viaje a Marte"

Había una vez un niño llamado Juan, le encantaban todo lo relacionado con el espacio, incluidos los extraterrestres.

Una noche cuando se iba a acostar miró por la ventana y vio un platillo volante que no dejaba de golpear en el cristal. La abrió dejándolo entrar, de su interior salió un extraterrestre que le dijo:

- ¿Quieres venir conmigo a explorar Marte?
- Sí, me llevaré mi cámara de fotos.
- Vale, pero la tienes que llevar en tus manos durante todo el viaje. 
- Entendido, pero cómo me voy a montar en tu nave si es muy pequeña.
- Tranquilo, la haré más grande.
- Venga, subamos.

Volaron y volaron hasta que llegaron.
Te voy a contar un poco de mi planeta, también conocido como el Planeta Rojo: es el cuarto del Sistema Solar, estando entre la Tierra y Júpiter.

Sacó muchísimas fotos. Sólo estaba pensando en llegar al colegio para enseñárselas a sus amigos:
¡NO SE LO IBAN A CREER!

Laura

"Grims, el guerrero aventurero"

En el planeta Marte dicen que no hay vida... ¡Pero sí! Un extraterrestre llamado Grims vive en una civilización de nombre... ¡Dire Striaire"!

Los robots LA4 invadieron la ciudad. El quería pararlo. Construyó un "Dar Ver", un "Sarck Mine" y un "Tame Lap"; fueron a la base secreta de Shack Mour, el jefe de los robots.
Tuvieron que esquivar muchas flechas, fuegos, rayos láser... ¡Hasta que llegaron a encontrarlo!
No era tan fuerte para derrotarlo, así que tuvo que desatar todo su poder.

Cuando lo derrotó, los robots su fueron muriendo y todo volvió a la normalidad.

Daniel

martes, 3 de octubre de 2017

"Aniversario especial"

Unha princesa ía camiñando pola cidade e encontrouse cun dragón, que lle preguntou:

- Pódese saber a onde vas?
- Vou á festa da miña amiga Lucy.
- Ah, pois pásao ben.
- Non o dis moi contento.
- Xa, porque nunca me invitaron a unha.
- Se queres vir comigo?
- Si, claro que si!
- Terei que falar coa miña amiga. Bla, bla,  bla...
- Si que podes vir.
- Ben!
- Veña, que chegamos tarde.

Chegaron alí e non había ninguén; pero el dixo: Disfrutémola igual.
Bailaron ata non poder máis.

Ao día seguinte estaban moi cansos; o dragón, moi furioso porque non durmira ben, e botaba lume pola boca, destrozaba as fiestras e todo o que atopaba ao seu paso.

A nena, moi asustada, chamou aos gardas e non puideron facerlle nada... Finalmente, foron os "ATRAPA DRAGÓNS" os que o levaron a Dragolandia pra que fose feliz coa súa familia.

Ela choraba e choraba por perdelo; pero, por outra parte, estaba moi contenta para evitar máis destrozos.

Laura